Gemeentemedewerkers: Joyce De Greef werkt in de wasserij van het zorgcentrum

Joyce werd geboren in Rode, maar woont inmiddels in Lembeek met haar man Tom en zoontje Mason (6). ‘Ik ken Sint-Genesius-Rode goed, want mijn grootmoeder was de cafébazin van café Klein Luik in De Hoek’, vertelt ze. ‘Na mijn bevalling ben ik bijna twee jaar thuis geweest, maar toen was ik het beu om tussen vier muren te zitten. Mijn mama werkte al in de wasserij van woonzorgcentrum De Groene Linde, en daar zochten ze versterking. Ik kende de zorgsite van Rode al, want ik had er als jobstudent op de afdeling Logistiek gewerkt.’

Mooie service

‘Ons team bestaat uit een halftijdse en een voltijdse ploeg, die niet alleen wast en strijkt, maar ook poetst. In de wasserij wassen we de kleding van de bewoners van het woonzorgcentrum. Bij sommigen komen de familieleden de was oppikken, maar dat is toch een minderheid. De meeste bewoners laten hun kleren hier wassen. Ik vind dat een mooie extra service voor onze bewoners en hun familie’, zegt Joyce.

‘Ikzelf werk hier voltijds. In de voormiddag kan je me altijd vinden op verdieping -1, tussen het wasgoed. In de namiddag zijn de taken wisselend. Soms ga ik mee poetsen met de collega’s. Ons team zorgt bijvoorbeeld voor de grondige poetsbeurten als kamers klaargemaakt worden voor een nieuwe bewoner. Omgekeerd zijn er collega’s in ons team die in de voormiddag kamers poetsen in het rusthuis, en dan in de namiddag bijspringen bij de was of de strijk.’

Veel stof

‘Als ik hier ’s morgens aan mijn werkdag begin, drink ik eerst een kopje koffie. Dan veeg ik de vloer, want als hier continu grote droogkasten hebben gedraaid, ligt er veel stof op de grond. Daarna ruim ik alle wasgoed op dat de dag voordien gewassen en gestreken werd. Daarvoor hebben we een heel systeem uitgedokterd. Per afdeling van het woonzorgcentrum hebben we hier beneden een grote kar staan, waarin elke bewoner een apart vakje heeft met zijn of haar naam op. Alle kleding is gelabeld, zodat we die meteen op de juiste plek kunnen leggen. Daarna begin ik te strijken. Om 10 uur komt het vuile wasgoed naar beneden, en dan begint de hele wascyclus weer van voor af aan. Per dag draaien hier makkelijk tien tot twintig volle machines.’

‘Voor de strijk hebben we drie professionele strijksystemen. Of het werk daarmee sneller vooruitgaat dan met een gewoon strijkijzer? Dat weet ik eigenlijk niet’, geeft ze lachend toe. ‘Ik doe mijn strijk niet zelf, mijn mama neemt dat van mij over.’

‘In totaal werken we met vijf vrouwen op onze dienst, onder wie dus ook mijn moeder. Samenwerken met mijn mama, dat loopt erg vlot. We proberen werk en privé goed gescheiden te houden. Zodra we de deuren van De Groene Linde binnenstappen, zijn we collega’s’, zegt ze. ‘Ook de rest van onze ploeg is goud waard. We kunnen ook de minder positieve kantjes van elkaar goed verdragen. Ik heb het hart op de tong en ben niet altijd even diplomatisch. Maar in ons team is dat geen enkel probleem. Natuurlijk zijn er soms wrijvingen, zo met vijf vrouwen onder elkaar. Maar als er een probleem is, spreken we dat meteen uit. En daarna gaan we gewoon weer aan het werk.’

Kletskous

‘Het liefst van al ben ik in de wasserij’, vertelt Joyce. ‘Ik heb hier echt mijn draai gevonden en heb zo mijn vaste gewoontes. Mijn collega’s lachen er soms mee, maar alles heeft hier een vaste plaats. Daarin ben ik soms heel autistisch. Het tofste aan de job vind ik het sociaal contact. Veel mensen vinden het grappig als ik dat zeg, want ik sta hier een groot deel van de dag in de kelder, ver weg van iedereen’, lacht ze. ‘Maar ik sta hier bekend als de kletskous. De collega’s weten hier ondertussen wel dat ik graag babbel. Tegelijk doen we iets goeds voor onze bewoners. Dat zorgzame aspect geeft me minstens evenveel voldoening.’

'Ik zou het ook wel leuk vinden om in de zorg te staan, maar die uren zijn te onregelmatig voor mij. Als je jonge kinderen hebt, is het gewoon handig om van 8 tot 16 uur te kunnen werken. Bovendien heeft mijn man als zelfstandige al onregelmatige uren. Voor een goed evenwicht tussen werk en privé is dit voor mij de ideale job’, geeft ze toe. ‘Daarnaast hebben we een heel empathische verantwoordelijke. Ze is niet alleen een krak in de organisatie van het werk, maar is ook heel begripvol en oplossingsgericht als het over privésituaties gaat.’

Mobilhome

Als Joyce niet aan het werk is, is ze vaak met haar man en zoontje op pad met de mobilhome. ‘Ik kom uit een motorcrossfamilie en had nochtans gezworen dat ik nooit een relatie zou beginnen met een crosser. Maar dat is mislukt’, lacht ze. ‘In de zomermaanden zijn we bijna geen enkel weekend thuis, dan zijn we met de camper onderweg naar motorcrosswedstrijden. Vaak is dat in Frankrijk. Ik hou enorm van dat rondtoeren met de mobilhome, al had ik dat vroeger nooit gedacht. Met mijn ouders ging ik meestal gewoon op hotel. Maar zo’n mobilhome is echt een huisje op wielen. Je stopt onderweg op prachtige plekjes, midden in de natuur. Dat is heerlijk, zeker in de zomer.’

‘Ik ben ook gefascineerd door kastelen. Als we door Frankrijk rijden en ik zie onderweg ergens een kasteel, dan laat ik mijn man altijd stoppen voor een kasteelbezoek. Zo probeer ik te genieten van alles wat op mijn pad komt.’

Heidi Wauters
uit Buurten juni 2024